Wanneer de populieren gaan ritselen dan staan de kopjes op het water. Bij de lange titel van deze nieuwe Richmond Fontaine was dit mijn eerste associatie. Ik woon aangenaam dicht bij de kust, uiterst plezierig en prijs mij er gelukkig. Toch kon ik me geen moment voorstellen dat deze band zich hult in iets cryptisch, daarvoor staan ze teveel met twee benen op de grond. Willy Vlautin blijft met We Used to Think the Freeway Sounded Like a River dicht bij huis. Zijn buurt was minder aangenaam, en omdat de snelweg zowel overdag als ’s nachts hoorbaar was fantaseerden ze daar dat deze monotonie een rivier was. Schitterende vorm van ontkenning, ontsnappen aan een wrange realiteit, eentje die niet meteen valt bij te stellen.

De vaak autobiografische teksten van Richmond Fontaine handelen bijna standaard vanuit deze underdog positie. Geen vrolijkheid, maar onaangenaam en sinister. Ze roepen allerminst medelijden op, maar getuigen hierdoor juist van hun vechtersmentaliteit, en het vermogen om door te zetten. Het echt vroege werk van Richmond Fontaine daar moet ik nog steeds eens achteraan, maar dat is er tot nu toe bij gebleven. Whiskey, Painkillers & Speed is een veelzeggende titel uit die periode die nog steeds op de nominatie staat. Sinds 2004 Post to Wire verscheen ben ik gewillig aan deze fenomenale lo-fi band blijven kleven. Net als bij Wilco ben ik bij nieuwe albums sindsdien geen enkele keer bedrogen uitgekomen, zo ook nu weer. Voor alternatieve bands als Smog en Tandy heb ik dezelfde voorliefde ontwikkeld. Het uitgangspunt van deze muziek is zo heerlijk onpretentieus. Voortkabbelende ritmes, gedempte Mexicaanse trompetjes, geïmproviseerde gitaarriedels, en dan als sluitstuk de gedempte zang. De Amerikaanse maatschappij is allesbehalve volmaakt en rimpelloos, en Richmond Fontaine getuigt van deze nieuwe maatschappelijke onderlaag romantiek. Ze klagen niet, alsof ze een keus hebben, maar maken er het beste van, iedere dag opnieuw.